เมื่อลูกเป็นลูกไม่ไดเด็กโตสองคน ไบรอัน อายุ 14 ปี และไจ่ไจ๋ อายุ 16 ปี ออกจากโรงเรียนมาสี่ปีแล้ว และพวกเขาไม่ได้อยู่คนเดียว: มีนักเรียนมากกว่า 15,000 คนลาออกจากโรงเรียนในปี 2558 เนื่องจากความรุนแรง กระทรวงศึกษาธิการรายงานหลังจากที่ญาติของพวกเขาถูกฆ่าตาย การเล่นนอกบ้านก็ไม่ใช่ทางเลือกเช่นกัน ทั้งคู่มั่นใจว่าพวกเขาจะตายเช่นกัน“ทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้? เราไม่ได้ทำอะไรผิด”
ไบรอันกล่าว ขณะที่ไจ่วางหัวบนโต๊ะและสะอื้นไห้
ไม่มีการตอบสนองที่เป็นไปได้ ทำไมบางคนถึงเอาวัยเด็กไปจากเด็กไร้เดียงสาที่สมควรได้เล่นไปโรงเรียนและมีชีวิตที่ปกติ?พวกเขาใฝ่ฝันถึง “สถานที่น่าอยู่ที่ปลอดภัย พบปะผู้คนที่ดี สามารถทำงานช่วยเหลือครอบครัว มีการศึกษา” แต่ไม่มีความหวังในสายตาของพวกเขาที่สะท้อนถึงปีแห่งการมีชีวิตอยู่ในความกลัวและการซ่อนตัวเด็ก ๆ เล่นกับของเล่น เอลซัลวาดอร์
ยูนิเซฟ เอลซัลวาดอร์/ 2017/ มาร์ติเนซ
เด็กสองคนกำลังเล่นอยู่ข้างใน เอลซัลวาดอร์มีอัตราการฆาตกรรมสูงที่สุดในโลกในหมู่วัยรุ่น
เมื่อพ่อแม่ปกป้องลูกไม่ได้ฮูลิโอนึกถึงชีวิตก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะเกิดขึ้น เขาจำได้ว่าอาศัยอยู่อย่างนอบน้อมในทุ่งนา ไม่เคยขาดอาหารและมีความสงบสุข แต่ตอนนี้ มีแต่ความทุกข์ ความกลัว และความยากจนข้นแค้น
“ฉันเอามันออกไปไม่ได้ เพราะเรารู้สึกว่าพวกมันจะฆ่าเรา เราไม่สามารถแม้แต่จะนอนตอนกลางคืน ฉันและภรรยาผลัดกันเฝ้าระวัง” เขากล่าว
พวกเขารู้สึกว่าชีวิตของพวกเขาถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย
คำพูดไม่มีความหมายเมื่อไม่มีทางรับประกันการปกป้องและความเป็นไปได้ของอนาคตที่ปลอดภัย น่าเศร้าที่ความไม่แน่นอนนี้เป็นความจริงที่ผู้คนหลายพันคนต้องเผชิญในประเทศและในภูมิภาคนี้ครอบครัวได้ยื่นคำร้องต่อสถาบันสิทธิมนุษยชนแห่งมหาวิทยาลัยอเมริกากลาง (IDHUCA) ซึ่งทำงานร่วมกับหน่วยงานของสหประชาชาติ เช่น UNICEF และ UNHCR เพื่อช่วยเหลือพวกเขาในคดี หากเป็นไปตามข้อกำหนด ครอบครัวจะได้รับ
สิทธิ์ลี้ภัยและย้ายไปอยู่ในที่ปลอดภัย
ยูนิเซฟเอลซัลวาดอร์ร่วมมือกับสถาบันสิทธิมนุษยชนแห่งมหาวิทยาลัยอเมริกากลาง (IDHUCA) เพื่อช่วยเหลือกรณีการพลัดถิ่นและการถูกบังคับย้ายถิ่น และเพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่เปราะบางในบ้านที่ปลอดภัย จำเป็นต้องมีทรัพยากรและการสนับสนุนเพิ่มเติมเพื่อเสริมสร้างความริเริ่มด้านการคุ้มครอ
* ชื่อมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อปกป้องตัวตนของครอบครัว
Credit : บาคาร่า666
